بسیاری از ما تصور اشتباهی از مفهوم بخشش داریم و فکر می‌کنیم بدان معناست که باید اتفاق بدی که برای‌مان افتاده را فراموش کنیم؛ اما این حالت انکار نام دارد و نه بخشش. حال آن‌که بخشش تنها به گذشته مربوط می‌شود و به معنی رها کردن رنج‌هایی است که از یک نفر یا حادثه‌ای دیده‌ایم. نخستین قدم در بخشش، پذیرش و غیرقابل تغییر بودن اتفاق رخ داده است. پس بعد از این مرحله است که نباید دیگر به آن فکر کنیم، عصبانی یا ناراحت شویم و آن را پروبال دهیم. برای این کار هم نباید فرد دیگری را دخالت دهیم؛ در حقیقت بخشش اتفاقی درونی است که بین ذهن و قلب‌مان رخ می‌دهد.
«دسموند توتو و امفو توتو»، نویسندگان کتاب «کتاب بخشش، شاهراه نجات انسان و جهان از درد و رنج»، بر این مهم تأکید دارند که در وجود هر یک از ما توانایی فطری و ذاتی وجود دارد که می‌توانیم از عمق درد و رنج، شادی و نشاط خلق کنیم. در بدترین و ناامیدکننده‌ترین شرایط، امیدواری را پیدا کنیم و در صورت لزوم هر رابطه‌ای را به صلح و آشتی تبدیل کنیم. آن‌ها معتقدند که بخشش واقعا ما را آزاد می‌کند. نویسندگان در کتاب پیش رو به مخاطبان خود می‌آموزند که بخشش واقعا چیست، چگونه این کار را باید انجام دهیم، سطوح بخشش چیست و اطلاعات بسیار ارزشمندتری در مورد چگونگی واقعا رها کردن و نه فقط در خواسته‌ها و کلمات، بلکه در ذهن و قلب. در جایی از کتاب می‌خوانیم: «اگر خودتان را تنبیه و سرزنش کنید، چه کمکی به شما می‌شود؟ جز اینکه عذاب وجدان داشته باشید، اتفاق خاصی نمی‌افتد. مادامی‌ که باور داشته باشید بی‌ارزش هستید و باید از خودتان خجالت بکشید، توانایی‌های‌تان محدود خواهد شد و آن خوشی که مستحق داشتنش بودید، کم می‌شود».