دسته: دفتر دانايى

تا کنون از گیاهی مراقبت کرده‌اید؟ اینکه حواس‌تان به آب‌رسانی به‌موقع‌اش باشد یا نور مناسب دریافت کند؟ حال تصور کنید وجودتان خود یک گیاه است و باید از این گیاه مراقبت کنید. این ایدۀ اصلی «کیم اینجو» در کتاب «گیاهی به نام خودم» هست. نویسنده در کتاب پیش‌رو با تشبیه‌کردن آدمی به یک گیاه، هفت مرحله‌ مراقبت از خود (خودباغبانی) را که به رشد و شکوفاشدن گیاه درون‌مان منجر می‌شود، تشریح می‌کند. این هفت مرحله عبارتند از: 

۱. بذر پاشیدن: در این مرحله یاد می‌گیریم بذر خود را پیدا کرده و به شناخت درونی برسیم.

۲. آب‌رسانی به‌حد کافی: به ما آموزش می‌دهد به خودمان اهمیت بدهیم، قدم‌های کوچک برداریم و برای خود وقت بگذاریم.

۳. بریدن برگ‌های خشک: در این مرحله از قیدوبند چیزهای آزاردهنده رها می‌شویم و گذشته‌ ناخوشایند را فراموش می‌کنیم.

۴. ملاقات با پروانه، زنبور و ستاره‌ها: به‌روابط سالم و دوستی‌های جدید منجر می‌شود.

۵. پاک‌کردن اشک‌ها و ذرات ریز غبار: غبارهای جسم و ذهن ما را می‌زداید و به‌تسلی و قدردانی از زخم‌های‌مان منجر می‌شود.

۶. انتظار برای فصل مناسب: چگونگی حرکت رو به‌جلو و رویش جوانه‌ها را نشان می‌دهد.

۷. گل‌ها سرانجام شکوفا می‌شوند: در این مرحله یاد می‌گیریم شکوفا شویم، گل‌های زیبا داشته باشیم، روی رشد خود متمرکز شویم و راه خود را پیش بگیریم.

حال اگر شما هم در طول زیست روزمره با آدم‌هایی روبه‌رو می‌شوید که مثل ذرات گردوغبار به‌چشم‌تان می‌روند یا از استرس و کار زیاد آسیب دیده‌اید و یا هوای دل‌تان به‌خاطر اشتباهات غیرمنتظره و دلسردی از خود گرفتارتان کرده و نمی‌گذارد حتی یک هفتۀ آینده را هم پیش‌بینی کنید، باید بیشتر مراقب گیاه وجودتان باشید؛ توجه به این مهم ، نقطه آغازین خودبانی‌ست ؛ پروژۀ پروراندن خود در میان عوامل سمّی. 

در جایی از کتاب می‌خوانیم: «اگر از روی عادت به‌خاطر شرایط خاصی مثل کار ، از اینکه مرتب مجبور به ملاحظه احساسات دیگران هستید ، خسته شده‌اید ، دیگر زمان توجه‌کردن به خودتان رسیده است. مراقب حال‌وهوای خودتان باشید و ثبتش کنید. بنویسید و به احساسات‌تان نظم دهید. این‌طور زمانی برای تمرکز کردن روی خودتان می‌گذارید».

«سوند برینکمن» ، نویسندۀ کتاب «فضیلت کناره‌گرفتن» در تلاش است تا به ما بیاموزد چطور از طوفانی که در عصر حاضر گریبان‌مان را گرفته خلاص شویم. راهکار نویسنده رهنمون مخاطب خود به سمت یک هنر باستانی ‌فراموش‌شده است ؛ هنر خویشتن‌داری در عصر افراط یا فضیلت میانه‌روی ، با طرح این پرسش اساسی که آیا واقعا لذت زندگی در داشتن چیزهای بیشتر است ؟ برنیکمن معتقد است که از انقلاب صنعتی بدین سو ، با طرح فراگیر ایده‌هایی مبنی بر پیشرفت و سازندگی هرچه بیشتر ، انسان‌ها بیش از پیش فرصت آسایش و لذت بردن از زندگی را از دست داده‌اند. رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی مدام از ما می‌خواهند که عجله کنیم. اما در‌واقع آن چیزی که در این بین فراموش شده است خود زندگی است. واقعا در این سرعت زندگی در یک جهان مدرن آیا آسایش و فراغت معنایی دارد؟ همه چیز در کار بیشتر و درآمد بیشتر خلاصه می‌شود. پول بیشتر یعنی آسایش بیشتر. اما آن چیزی که امروز ما احتیاج داریم یک دیدگاه درست راجع به فعالیت‌های روزمره است. اوقات فراغتی که می‌توانیم به واسطه آن خود را بازیابیم و درک بهتری از اطرافیان‌مان داشته باشیم. در جایی از کتاب می‌خوانیم: «خودتان را قانع کنید که این حرف که «فقط بهترین‌ها به اندازه کافی خوب‌اند» بی‌معنا است: وقتی چیزی کارتان را راه می‌اندازد به اندازه کافی خوب است. اگر همیشه به دنبال بهترین‌ها هستید ، خوشبختی شما را به گمراهی خواهد کشاند. درواقع همین ایده «بهترین» اغلب مواقع به یأس می‌انجامد ، چون هر چیزی که امروز بهترین دانسته می‌شود سال آینده به نحو ناامیدکننده‌ای ازمُدافتاده جلوه خواهد کرد. اگر فقط بهترین‌ها به اندازۀ کافی خوب باشند، پس دیگر هیچ چیزی هیچ وقت خوب نخواهد بود