فضیلت کناره گرفتن

فضیلت کناره‌گرفتن

book004

«سوند برینکمن» ، نویسندۀ کتاب «فضیلت کناره‌گرفتن» در تلاش است تا به ما بیاموزد چطور از طوفانی که در عصر حاضر گریبان‌مان را گرفته خلاص شویم. راهکار نویسنده رهنمون مخاطب خود به سمت یک هنر باستانی ‌فراموش‌شده است ؛ هنر خویشتن‌داری در عصر افراط یا فضیلت میانه‌روی ، با طرح این پرسش اساسی که آیا واقعا لذت زندگی در داشتن چیزهای بیشتر است ؟ برنیکمن معتقد است که از انقلاب صنعتی بدین سو ، با طرح فراگیر ایده‌هایی مبنی بر پیشرفت و سازندگی هرچه بیشتر ، انسان‌ها بیش از پیش فرصت آسایش و لذت بردن از زندگی را از دست داده‌اند. رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی مدام از ما می‌خواهند که عجله کنیم. اما در‌واقع آن چیزی که در این بین فراموش شده است خود زندگی است. واقعا در این سرعت زندگی در یک جهان مدرن آیا آسایش و فراغت معنایی دارد؟ همه چیز در کار بیشتر و درآمد بیشتر خلاصه می‌شود. پول بیشتر یعنی آسایش بیشتر. اما آن چیزی که امروز ما احتیاج داریم یک دیدگاه درست راجع به فعالیت‌های روزمره است. اوقات فراغتی که می‌توانیم به واسطه آن خود را بازیابیم و درک بهتری از اطرافیان‌مان داشته باشیم. در جایی از کتاب می‌خوانیم: «خودتان را قانع کنید که این حرف که «فقط بهترین‌ها به اندازه کافی خوب‌اند» بی‌معنا است: وقتی چیزی کارتان را راه می‌اندازد به اندازه کافی خوب است. اگر همیشه به دنبال بهترین‌ها هستید ، خوشبختی شما را به گمراهی خواهد کشاند. درواقع همین ایده «بهترین» اغلب مواقع به یأس می‌انجامد ، چون هر چیزی که امروز بهترین دانسته می‌شود سال آینده به نحو ناامیدکننده‌ای ازمُدافتاده جلوه خواهد کرد. اگر فقط بهترین‌ها به اندازۀ کافی خوب باشند، پس دیگر هیچ چیزی هیچ وقت خوب نخواهد بود

در باب تسلّا

در باب تسلّا

book003

مادامی که عرصه برای‌تان تنگ می‌شود ، فاجعه‌ای بر سرتان آوار‌ می‌شود ، فقدان عزیزی کمرتان را شکسته ، احساس تهی‌بودن می‌کنید و بر لبه پرتگاه نومیدی قرار می‌گیرید ، چه می‌کنید؟ تا کنون شده است در چنین وضعیتی فکر کنید دیگران چه می‌کنند؟ یا چگونه دیگر افراد در طول تاریخ در عصر ظلمت به‌دنبال آرامش بوده‌اند؟ «مایکل ایگناتیف» نویسندۀ کتاب «در باب تسلّا»، در زندگی و آثار شخصیت‌های تاریخی ، فیلسوفان ، نویسندگان و هنرمندان مختلف می‌کاود تا راه‌های مقابله آن‌ها با تراژدی‌های شخصی و جمعی را کشف کند. او ابتدا بررسی می‌کند که چگونه فرهنگ‌ها و دوره‌های مختلف ، مفهوم هم‌دردی را تعریف می‌کردند. سپس متون باستانی مانند کتاب ایوب و مزامیر را بررسی می‌کند که در مواجهه با رنج ، از آرامش روحی سخن می‌گویند.
نویسنده همچنین در نوشته‌های فیلسوفانی مانند سیسرو ، مارکوس اورلیوس و بوئتیوس که چارچوب‌های فلسفی مختلفی برای درک و تحمل سختی‌ها ارائه کردند، می‌کاود. ایگناتیف همچنین به‌حوزه‌های ادبی و هنری سرک می‌کشد و آثار نویسندگانی چون آلبر کامو ، آنا آخماتووا و پریمو لوی را بحث می‌کند که راه‌هایی برای بیان درد و انعطاف‌پذیری در شرایط سخت ، از طریق بیان خلاقانه‌شان پیدا کردند. او همچنین از موسیقی سخن می‌گوید که چگونه آرامش عاطفی و معنوی را فراهم می‌کند.
نویسندۀ کتاب پیش رو ، در سرشت تسلا تأمل کرده است و نشانمان می‌دهد که انسان‌ها چگونه به‌‌سوی پیشینیان خود دست یازیده‌اند تا امید و توان تاب‌آوری را بازیابند. بزنگاه‌هایی را بازآفریده‌ که در آن‌ها مردان و زنان برجسته در طی اعصار شجاعت روبه‌رو شدن با سرنوشت تلخ و رنجبار خود و عزم کافی برای ادامه دادن را یافته و این امید را از کف ننهاده‌اند که رنج‌شان شاید معنایی داشته باشد. نویسنده این داستان‌ها و سرگذشت‌ها را تا به‌امروز کشانده است و مدعی‌ است که این سنت‌های تسلا، این شیوه‌های گذشته که از آزمون زمان سربلند بیرون آمده‌اند ، همچنان می‌توانند چراغ راه‌مان شوند آن‌گاه که روزگارمان را سخت تیره‌وتار و بحرانی و خود را تسلاناپذیر می‌یابیم.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
«تَسلّا هم فرآیندی‌ست آگاهانه که به‌مدد آن به‌جست‌وجوی معنا برای فقدانی که دچارش شده‌ایم برمی‌آییم و در عین حال کاری‌ست عمیقا ناخودآگاه در کنج‌های پنهان روح‌مان که در آن امیدوار بازمی‌یابیم. شاق‌ترین و در عین حال مأجورترین کاری‌ست که می‌کنیم و از آن‌ گریزی نداریم. نمی‌توانیم بدون صاف کردن حساب خود با مرگ یا فقدان و شکست، با امید زندگی کنیم».